โรคแพ้เหงื่อตัวเอง หรือ cholinergic urticaria โรคผิวหนังชนิดหนึ่งเกิดจากปฏิกิริยาภูมิแพ้ของร่างกายต่อเหงื่อของตัวเอง บางครั้งโรคแพ้เหงื่อตัวเองอาจเกิดร่วมกับโรคอื่นๆ เช่น โรคไทรอยด์ โรค SLE

โรคแพ้เหงื่อตัวเอง หรือ cholinergic urticaria เป็นโรคผิวหนังชนิดหนึ่งที่พบได้บ่อย เกิดจากปฏิกิริยาภูมิแพ้ของร่างกายต่อเหงื่อของตัวเอง ผู้ป่วยจะมีอาการผื่นคัน บวม แดง นูน เป็นตุ่มคล้ายลมพิษ หลังจากออกกำลังกาย อาบน้ำอุ่น หรืออยู่ในที่ร้อนอบอ้าว สาเหตุที่แน่ชัดของโรคแพ้เหงื่อตัวเองยังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด แต่ปัจจัยเสี่ยงที่ทำให้เกิดโรคนี้ ได้แก่ พันธุกรรม ประมาณ 50% ของผู้ป่วยโรคแพ้เหงื่อตัวเองมีประวัติคนในครอบครัวเป็นโรคภูมิแพ้ บางครั้งโรคแพ้เหงื่อตัวเองอาจเกิดร่วมกับโรคอื่นๆ เช่น โรคไทรอยด์ โรค SLE

ปัจจัยกระตุ้น เหงื่อ อากาศร้อน ออกกำลังกาย อาหารรสจัด ความเครียด

อาการที่พบบ่อยของโรคแพ้เหงื่อตัวเองคือ
- ผื่นคัน บวม แดง นูน เป็นตุ่มคล้ายลมพิษ
- มักเกิดหลังจากออกกำลังกาย อาบน้ำอุ่น หรืออยู่ในที่ร้อนอบอ้าว
- ตุ่มมักมีขนาดเล็ก 2-4 มิลลิเมตร
- อาจมีอาการแสบร้อน
- ในรายที่รุนแรงอาจมีอาการหายใจลำบาก
- อาการมักหายไปเองภายใน 1-2 ชั่วโมง

การวินิจฉัย
แพทย์จะวินิจฉัยโรคแพ้เหงื่อตัวเองโดยอาศัยประวัติอาการ การตรวจร่างกาย และการทดสอบทางผิวหนัง เช่น การทดสอบการเสียดสีผิวหนัง (skin prick test) การทดสอบการออกกำลังกาย (exercise challenge test)

การรักษา โรคแพ้เหงื่อตัวเองมีวัตถุประสงค์ เพื่อลดอาการคัน บรรเทาผื่น และป้องกันการเกิดผื่นวิธีการรักษา ได้แก่

หลีกเลี่ยงปัจจัยกระตุ้น : หลีกเลี่ยงการออกกำลังกายหนัก อาบน้ำอุ่น อยู่ในที่ร้อนอบอ้าว
ยารับประทาน : ยาแก้แพ้ ยาต้านฮีสตามีน ยาสเตียรอยด์
การฉีดยา ในรายที่มีอาการรุนแรง
การรักษาด้วยแสง UVB
การปรับเปลี่ยนวิถีชีวิต : ลดน้ำหนัก สวมใส่เสื้อผ้าที่ระบายอากาศได้ดี
ปรึกษาแพทย์หรือเภสัชกรรมเพื่อความปลอดภัย

ภาวะแทรกซ้อนที่สำคัญของโรคแพ้เหงื่อตัวเองคือ อาการบวมที่ใบหน้า ริมฝีปาก ลิ้น และลำคอ อาจทำให้หายใจลำบาก ช็อก ในรายที่รุนแรงมาก

การป้องกัน โรคแพ้เหงื่อตัวเองเป็นโรคผิวหนังที่พบได้บ่อย แม้ว่าจะไม่ใช่อาการร้ายแรง แต่ก็สร้างความรำคาญไม่น้อย เพราะฉะนั้นการดูแลตัวเองอย่างถูกวิธี และการปรึกษาแพทย์ จะช่วยควบคุมอาการ และป้องกันภาวะแทรกซ้อนได้ดียิ่งขึ้น